Benlerden Biri

Aşk kadar kolay değildi hikayelerimden çıkan hisler. Bir ileri bir geri savurdu bedenimi yıllarca. Onsuz olmak onunla olmaktan çok daha güzeldi. Ne de olsa aşk dediğin ona yüklediğinin anlamdan ibaretti. Belki onu gerçekten tanmış olsam bu kadar sevmezdim. Her şeyden ve herkesten en kolay kaçtığım yerimdi belkide. Ne gereksiz hırslarla, ne de anlamsız egolarımla karıştırdım onu. Olduğu kadar sevdim, olduğu kadar tattım. "O beni sevdi mi?" diye çok fazla düşünmedim. Benim sevgimin onunla ne alakası olabilirdi. 

O benim sonsuzluğum, ben ise onun için hiç anlamadığı biri oluvermiştim. Sesimi duyuramadığım, boğulduğum. Sevgimi paylaşmaktan yorulduğum. Aşkla beslenip her seferinde ondan doğru doğduğum. Aşkla beslenip her seferinde yoğrulduğum. Eksilebileceğim korkusuyla adım atarken çoğaldığım.. Bir şey kadar sevebilmenin cesaretiyle ben "ben" oldum. Brşey gördüm onun gözlerinde, çok sıcak, tanıdık, aşktan ve varoluştan... Hiç inanmadım biteceğine. Bunu her nefeste dile getirmekten hiç korkmadım. Benim aşkım o olduğu sürece değil, ben var olduğum sürece vardı...