Aşk kadar kolay değildi hikayelerimden çıkan hisler. bir ileri, bir geri savurdu bedenimi yıllarca. Onsuz olmak onunla olmaktan çok daha güzeldi. Ne de olsa aşk dediğin ona yüklediğin anlmadan ibaretti. Belki onu gerçekten tanımış olsam bu kadar sevmezdim. Herkesten ve herşeyden en kolay kaçtığım yerimdi belkide. Ne gereksiz hırslarla, ne de anlamsız egolarımla karıştırdım onu. Olduğu kadar sevdim, olduu kadar tattım... "O beni sevdi mi?" diye çok fazla düşünmedim. Benim onu sevmemle, onun sevgisinin ne alakası olabilirdi esasında...



....O benim sonsuzluğum, ben ise onun için hiç bilmediği biri olmuştum. Sesimi duyuramadığım, boğulduğum; sevgimi paylaşmaktan yorulduğum. Aşkla beslenip her seferinde ondan doğru doğduğum. Aşkla beslenip her seferinde yoğrulduğum... Eksilebileceğim korkusuyla adım atarken çoğaldığım. Bir şey kadar sevebilmemin cesaretiyle ben "ben" oldum. Bir şey gördüm onun gözlerinde; çok sıcak, tanıdık, aşktan ve varoluştan... Hiç inanmadım biteceğine. Bunu her nefeste dile getirmekten hiç korkmadım. Benim aşkım o olduğu sürece değil ben varolduğum sürece vardı.